இலவசம், உதவி என்ற பெயரில் ஊனமாக்கும் சமூக சேவைகள்: சிந்திக்க வேண்டிய நிமிடம்

-முர்ஷித்

இலங்கையின் சமூக, பொருளாதார மற்றும் அரசியல் வரலாறு பல்வேறு சிக்கல்களைக் கொண்டுள்ளது. 2004ஆம் ஆண்டு சுனாமி, 30 வருட உள்நாட்டு யுத்தம் மற்றும் அண்மையில் ஏற்பட்ட பொருளாதார வீழ்ச்சி ஆகியவை நாடு முழுவதும் மக்கள் வாழ்க்கையில் பெரும் பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தின.

---

இவ்வாறான சூழ்நிலைகளில், நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் உள்ள மக்கள் மீது பரிவும் பொறுப்பும் கொண்டு, பல தொண்டு நிறுவனங்கள் மற்றும் சமூக சேவை அமைப்புகள் (NGOs) நிவாரணங்களை வழங்க ஆரம்பித்தன.

இது தொடக்கத்தில் தேவையான உதவியாக இருந்தாலும், காலப்போக்கில் இவை மனித வளத்தை ஊக்குவிப்பதற்குப் பதிலாக, 'இலவச மனப்பான்மையை' ஊக்குவிக்கும் ஒரு நிரந்தர நிலையை உருவாக்கி விட்டன.

 வரலாற்றுப் பின்னணி:

• 2004 சுனாமி: இலங்கையின் கிழக்கு மற்றும் தெற்குக் கரையோரங்களை பயங்கரமாக தாக்கியது. தாய்லாந்து, ஜப்பான், USAID, UNICEF போன்றவைகளின் மூலம் மாபெரும் நிவாரண நடவடிக்கைகள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன.

• உள்நாட்டு யுத்தம்: வடக்கு மற்றும் கிழக்கு பிரதேசங்களில் பெருமளவிலான மக்கள் முகாம்களில் தங்கிவைத்தனர். இங்கு தொடர்ச்சியாக உணவு, உடை, கல்வி, உடல் நல சேவைகள் அனைத்தும் இலவசமாக வழங்கப்பட்டது.

• 2022 பொருளாதார வீழ்ச்சி: எரிபொருள், மருந்து, உணவுப் பொருட்கள் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டு, உலக நிவாரண அமைப்புகள் மீண்டும் முன்வந்தன.

இந்த மூன்று முக்கிய இடையூறுகளும், நாட்டு மக்கள் மத்தியில் “தானாகவே வரக்கூடிய இலவச உதவி” என்ற ஒரு புலனற்ற நம்பிக்கையை நிலைநாட்டியுள்ளது.

தற்போதைய நிலை மற்றும் அதன் விளைவுகள்:

இலவச மனப்பான்மை வளர்ச்சி:

இன்றைய பிரதேச சுயஅரசுகளின் மதிப்பீடுகளின்படி, பல குடும்பங்கள் எந்த ஒரு செயற்பாட்டிலும் ஈடுபடாமல், மாதம்தோறும் உதவி பெறும் நிலைமை உள்ளன.

இலங்கை புள்ளியியல் திணைக்களம் 2023-இல் வெளியிட்ட அறிக்கையின் படி, மட்டக்களப்பு, கிளிநொச்சி மற்றும் முல்லைத்தீவு மாவட்டங்களில் 40%-45% குடும்பங்கள் அரசு அல்லது தொண்டு நிவாரணங்களில்தான் சார்ந்துள்ளனர்.

உடல் மற்றும் மன அழுத்தங்கள்:

தொடர்ச்சியான நிவாரணத்தை எதிர்பார்ப்பது ஒரு வகை மன அழுத்தத்தை உருவாக்குகிறது. உடல் உழைப்பு இல்லாததால் பலர் நோயாளிகளாகவும், உளவியல் ரீதியில் பின்வாங்கிய நிலைக்கு செல்வதையும் மருத்துவர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

வேலை வாய்ப்பு மறுப்பு:

விவசாய வேலை, கட்டிட தொழில், சிறு தொழில் வாய்ப்புகள் உள்ளபோதும், இலவச உணவுக்கு மட்டுமே எதிர்பார்ப்புடன் காத்திருப்பது தற்போது ஒரு சமூக நோயாகவே மாறியுள்ளது.

சர்வதேச ஒப்பீடுகள்:

ஜப்பான் (World War II பின்):

அழிவுக்கு பின்னர், மக்கள் நலன் மீட்பு திட்டங்களில் மீன் பிடிக்க கற்றுக்கொடுத்தல், உழைப்புத் திட்டங்களை வழங்குதல் ஆகியவை மேற்கொள்ளப்பட்டது. “Give a man a fish, he eats for a day. Teach him to fish, he eats for a lifetime” என்ற கொள்கையையே நடைமுறைக்கு கொண்டு வந்தது.

வியட்நாம்:

போருக்குப் பின் மக்கள் வாழ்வாதார மேம்பாட்டிற்காக திறன் அபிவிருத்தி மையங்கள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன.

 தொழிற்சாலைகள், விவசாய மையங்கள் திறக்கப்பட்டன. தொழிலுக்கு பயிற்சி பெற்றவர்கள் தங்களையே அல்ல, பிறரையும் வேலைக்கொள்ளும் நிலைக்கு சென்றனர்.

ருவாண்டா:

1994 இனப்படுகொலையின் பின்னர், “community transformation projects” மூலம் வேலைவாய்ப்பு, தொழில் மேம்பாடு, உளவியல் சிகிச்சைகள் உள்ளிட்ட அம்சங்கள் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டன.

தீர்வுகள் மற்றும் நடைமுறைப்படுத்த வேண்டிய வழிகள்:

 தன்னிறைவு அடையும் திட்டங்கள்:

• உதவி அளிக்கும்போது, அவற்றுடன் தொழில் பயிற்சிகளும் வழங்கப்பட வேண்டும்.

• பெண்களுக்கு வீட்டிலிருந்தே செய்யக்கூடிய சுண்டல் தயாரிப்பு, உலர் உணவுகள், துணி வேலைகள் போன்றவை ஊக்குவிக்கப்படலாம்.

• உதவியாளராக தொடங்கிய நபர், பிறகு வேலையளிப்பவராக மாறவேண்டும்.

 சமூக வலுவூட்டல் – Participation Based Development:

மக்களை தீர்மானக் கட்டங்களில் பங்கேற்க வைப்பது, திட்டங்களை நிலைபேருடையதாக்கும் வழியாய் அமையும். உதவிக்கு எதிராக வேலை செய்யும் திட்டங்கள் அமைய வேண்டும் (Cash-for-work models).

ஒருங்கிணைந்த அரசு-தொண்டு அமைப்புகள்:

• NGOக்கள் தங்கள் திட்டங்களை பிரதேச செயலகம்/அரச அமைப்புடன் இணைந்து செயல்படுத்த வேண்டும்.

• திட்டங்களுக்கு காலவரையறை, நபருக்கான வளர்ச்சி வழிகாட்டி (Exit Strategy) இருக்க வேண்டும்.

அரசாங்க பரிந்துரைகள்:

• NGO Registration & Monitoring Framework:

தேசிய மட்டத்தில் சீராக NGO செயற்பாடுகளை பதிவு செய்து, அவர்களின் செயற்பாடுகளை சமூக மாற்றம் அடிப்படையிலான தர அடிப்படையில் மதிப்பீடு செய்யும் அமைப்புகள் உருவாக்கப்பட வேண்டும்.

• தன்னிறைவு அடையும் தரவுப் பெட்டி (Exit Database):

உதவிகள் பெறும் நபர்கள் சுயமாக எப்போது வெளியேறினார்கள் என்பதற்கான கண்காணிப்பு திட்டம்.

• அரச-தொண்டு அமைப்புகள் கூட்டுத்திட்டங்கள்:

“Livelihood 360” போன்ற திட்டங்களில், உணவு, தொழில், மனநலம், குழந்தை கல்வி உள்ளிட்ட அனைத்து அம்சங்களும் ஒருங்கிணைக்கப்பட வேண்டும்.

சுட்டிக்காட்டுகள் – மக்கள் குரல்:

• அமுதா (வவுனியா): “2005ல் நிவாரணம் பெற்றேன். இன்று என் வீட்டில் மசாலா பொருட்கள் தயாரிக்கிறேன். என் கணவர் வாகன ஓட்டுநர். நாங்கள் நிவாரணத்திற்கு இல்லை.”

• முகம்மது யூசுப் (மட்டக்களப்பு): “5 வருடமாக ஒரு NGO-வில் பயிற்சி பெற்றேன். இப்போது 3 பேருக்கு வேலை கொடுக்கிறேன்.”

சமூக சேவை என்ற பெயரில் வழங்கப்படும் உதவிகள், மக்கள் வாழ்வாதாரத்தை உறுதிப்படுத்துவதற்கான உந்துதலாக இல்லாமல், அவர்களை பின்வாங்கிய மனநிலைக்கு இட்டுச் செல்லக்கூடாது. உதவிகள் ஒரு தற்காலிக தாய்பால் மாதிரி; ஆனால் தன்னிறைவு என்பது நிலையான உணவாக இருக்க வேண்டும்.

உண்மையான சமூக சேவை என்பது, மக்கள் தங்களைத் தாங்களே முன்னேற்றும் பாதையில் செல்ல வழிகாட்டுவதாக இருக்க வேண்டும். அதற்கு இலவசங்களை வழங்குவதைவிட, செயல்படும் வாய்ப்புகளை உருவாக்குவதே சமூக மாற்றத்தின் சாவிதியாக அமையும்.